ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΙ ΕΜΕΙΣ.

Όλα τριγύρω μας είναι φύση, περιβάλλον.

           Σε μια βόλτα μου στο κέντρο της πόλης, κοιτούσα δεξιά και αριστερά και παρατηρούσα κόσμο να πετάει μπουκάλια από νερό, αποτσίγαρα, κάρτες ανανέωσης χρόνου ομιλίας, τσίχλες, πλαστικά ποτήρια καφέ, εισιτήρια και διάφορα άλλα. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι ότι κανένας τους δεν πλησίασε τους κάδους που υπήρχαν στα πεζοδρόμια και με περισσή άνεση τα πετούσαν όλα κάτω, χωρίς κανένας τους να νοιάζεται για το τι θα γίνει με αυτά τα σκουπίδια. Ίσως έχουν όλοι στο πίσω μέρος του μυαλού τους τις υπηρεσίες καθαριότητας του δήμου, ίσως απλά δεν τους νοιάζει. Νομίζω πως οι περισσότεροι τείνουν στο δεύτερο κι αυτή η άποψή μου πηγάζει από το γεγονός ότι αυτό το φαινόμενο παρατηρείται και σε άλλους χώρους, μη αστικούς.

           Όπως είπα, όλα τριγύρω μας είναι φύση, περιβάλλον. Είναι πράγματα που βλέπουμε αλλά και που δεν βλέπουμε. Απ'τα δέντρα που βρίσκονται μεμονωμένα στα πεζοδρόμια μπροστά από τις εισόδους των πολυκατοικιών μας, το έδαφος πάνω στο οποίο πατάμε, το νερό της βροχής ή της θάλασσας ανάλογα με το που βρισκόμαστε,  μέχρι τον αέρα που αναπνέουμε. Τα θεωρούμε αυτονόητα, ατέρμονα και τα χρησιμοποιούμε χωρίς να σκεφτόμαστε πως κάποια στιγμή μπορεί να μην τα έχουμε πια. Μπορεί να τελειώσουν ή να καταστραφούν. Αλλά φυσικά δεν μας περνάει αυτό από το μυαλό. Φερόμαστε εγωιστικά. Κοιτάμε τον εαυτό μας, χωρίς να λαμβάνουμε υπ'όψιν τις συνέπειες που μπορεί να έχει η δικιά μας απόλαυση σε αυτά. 

           Πόσες φορές πετάμε σκουπιδάκια στα δέντρα που είναι τοποθετημένα στα πεζοδρόμια; Πόσες φορές κολλάμε πάνω τους χαρτιά; Πόσες φορές τα κλωτσάμε ή πληγώνουμε τους κορμούς τους; Πόσες φορές πετάμε σκουπίδια στο έδαφος, στο πεζοδρόμιο; Πόσες φορές πετάμε σκουπίδια στους υδάτινους χώρους που βρίσκονται στην πόλη μας και λέμε το κλασσικό “έλα μωρέ δε βαριέσαι”; Πόσο νοιαζόμαστε για τον αέρα που αναπνέουμε; Πόσο συχνά χρησιμοποιούμε μέσα μαζικής μεταφοράς ή  ποδήλατα ή τα πόδια μας για τη μετακίνησή μας;

           Όλα αυτά τα ερωτήματα δυστυχώς δεν τα σκέφτεται ένας μεγάλος αριθμός ατόμων ή κι αν τα σκέφτονται τα αφήνουν στην άκρη και τα αγνοούν. Τα αγνοούν γιατί δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι εμείς είμαστε οι φιλοξενούμενοι στη γη. Και έχουμε χρέος απέναντι στο περιβάλλον όπως όταν είμαστε φιλοξενούμενοι στο σπίτι κάποιου φίλου, να το προσέχουμε, να το κρατάμε καθαρό και να το αφήσουμε όπως το βρήκαμε. 

           Το πρόβλημα είναι ότι ενώ ξέρουμε πως το περιβάλλον είναι σημαντικό για τη ζωή μας, δεν κάνουμε τίποτα για να το προστατεύσουμε, να το κρατήσουμε καθαρό και να το βοηθήσουμε να  παραμείνει σε αυτή την κατάσταση. Μπροστά στο βωμό του χρήματος, της επιτυχίας και της ζωής μας ξεχνάμε πως βλάπτουμε τη φύση και της δημιουργούμε προβλήματα. Ξεχνάμε πως, όπως είπε ένας φίλος, «η φύση εκδικείται».          

           Ας αναλογιστούμε λοιπόν όλοι τις ευθύνες μας και ας κατανοήσουμε πως πρέπει να αλλάξει η στάση μας και να δείξουμε ενδιαφέρον για τον χώρο μέσα στον οποίο ζούμε. Να βοηθήσουμε αυτόν αλλά και εμάς ταυτόχρονα γιατί εμείς ζούμε επειδή το περιβάλλον ζει. Είναι στο χέρι μας να προστατεύσουμε τη φύση, τη γη, δείχνοντας την ευγνωμοσύνη μας για όλα αυτά τα καλά που μας προσφέρει.